Reacties uitgeschakeld voor Emotieregulatie versus stressregulatie
Stress uit zich in gedrag. Vaak in gedrag dat voor de omgeving als storend wordt ervaren. Niet zelden lees ik in verslagen “het kind of de volwassene is bekend met emotieregulatie problematiek en moet leren zijn of haar emoties te reguleren alvorens verder gegaan kan worden met…….
Emotieregulatie en stressregulatie zijn beide processen die te maken hebben met het beheersen en hanteren van emoties en stress, maar er zijn verschillen.
Emotieregulatie betekent dat je emoties op een goede en gezonde manier herkent, begrijpt, beïnvloedt en uit. Het gaat erom controle te hebben over je emoties, zodat ze niet te overweldigend of schadelijk worden. Emotieregulatie omvat zaken zoals het kunnen herkennen en benoemen van emoties, begrijpen waarom je bepaalde emoties hebt, leren omgaan met negatieve emoties en het stimuleren van positieve emoties. Het doel van emotieregulatie is om emotioneel in balans te zijn en je welzijn te bevorderen. Bij stressvolle gedachten kun je je emoties niet meer reguleren. Daarvoor zit je vaak al te diep in het proces van overweldigende emoties. Emoties zijn dan ook helemaal niet bedoeld om te reguleren. Emoties helpen je te overleven bij echt of denkbeeldig gevaar. Als de onbewuste of bewuste dreiging, of zelfs het idee er aan op basis van een eerdere ervaring, maar groot genoeg is dan schiet je in de overlevingsstand en dat gaat nu eenmaal gepaard met emotie. Het gedrag dat vervolgens ontstaat is precies hoe het bedoelt is, hoe vervelend het ook kan zijn.
Emoties zijn direct verbonden met het stressrespons systeem en zijn net als gedachten en gedrag, uitdrukkingen van onze interne toestand. Wanneer onze interne toestand is gereguleerd, voelen we ons sociaal, ontspannen, veilig en in staat om flexibel te reageren op onze omgeving. Als onze interne toestand ontregeld is, voelen we ons onveilig, op onze hoede en neigen we naar chaos of rigiditeit. Als je je alleen richt op het onder controle houden van je emoties zonder vaardigheden te ontwikkelen om met stress om te gaan, kun je nog steeds overweldigd worden door de effecten van stress.
Bij stressregulatie gaat het erom de persoonlijke stressfactoren te begrijpen, je eigen reacties op stress te herkennen en strategieën toe te passen om stress te verminderen en ermee om te gaan. Door stressregulatietechnieken te leren, kun je beter reageren op stressvolle situaties en zodoende je stressniveau verlagen en controleren. Daarnaast is ontwikkelen van een persoonlijke stressregulatie ook noodzaak voor de naaste omgeving. Voor hulpverlening is het een belangrijk onderdeel om in stressvolle omstandigheden overeind en in verbinding te blijven.
Als je je eigen stress weet te managen dan heeft dat een positief op je omgeving. Co-regulatie door ademhaling is een techniek die kan helpen bij het verlagen van het eigen stressniveau en het helpen te ontspannen. Het idee achter co-regulatie is dat het ademhalingspatroon van een ander persoon kan dienen als een externe regulator voor iemands eigen ademhalingssysteem. Dit kan leiden tot een afname van fysiologische stressreacties en dit kan helpen een wat rustigere dynamiek te krijgen. Iemand met een coherente hartslag en een rustige ademhaling straalt veiligheid uit. Bij co-regulatie kan het reguleren van je eigen ademhaling de ademhaling van de ander meegaan. Dit proces van de ander gaat veelal onbewust en ook bewust is dit te oefenen. Co-regulatie kun je ook preventief toepassen. Mocht het de ander niet lukken om de rustige ademhaling bewust of onbewust op te pakken dan ben je altijd nog de veilige persoon die in ieder geval niet voor verhoging van de stress zorgt.
Het proces van co-regulatie door ademhaling kan als volgt verlopen:
Bewustwording: De persoon die stress ervaart, wordt zich steeds meer bewust van zijn of haar ademhaling en stressniveau. Dit is waar te nemen door te letten op de ademhalingssnelheid, de diepte van de ademhaling en eventuele spanning in het lichaam.
Voorbeeld van een rustige ademhaling: Lukt het nog niet zelf dan kun je op zoek gaan naar iemand met een rustige ademhaling om als voorbeeld te dienen. Dit kan een partner, vriend, familielid of zelfs een virtuele bron zijn, zoals een geleide ademhalingsoefening of een meditatie-app.
Imitatie: Zodra je het rustige patroon van de ademhaling kunt volgen kun je actief gaan oefenen. Dit kan betekenen dat je de ademhalingssnelheid vertraagt, de ademhaling verdiept en of tracht een ritmisch ademhalingspatroon aan te houden.
Observeren van veranderingen: Voel of zie wat er gebeurt. Vaak merken mensen dat hun hartslag vertraagt, de spierspanning afneemt en een gevoel van ontspanning ontstaat. Het co-reguleren van de ademhaling heeft te maken met de verbinding tussen het ademhalingssysteem en het autonome zenuwstelsel, dat verantwoordelijk is voor het reguleren van lichamelijke reacties, waaronder stressreacties. Door bewust de ademhaling te beïnvloeden, kun je het autonome zenuwstelsel beïnvloeden en de stressrespons verminderen.
Het is belangrijk op te merken dat co-regulatie door ademhaling een techniek is die individueel kan variëren. Wat voor de een ontspannend werkt, kan voor de ander persoon mogelijk niet hetzelfde effect hebben. Durf een beetje te experimenteren en te ontdekken welke ademhalingstechnieken het beste werken voor het verlagen van de eigen stressniveaus. Overigens, voor mensen die onder een hoge stressdruk staan is het dichtdoen van de ogen vaak niet prettig en kan onbewust voor een onveilig gevoel zorgen. Als je begint met ademregulering zorg dan voor een plekje waar je je fijn voelt, niet gestoord wordt en laat je ogen open als dat fijner is.
Wat is Fawning? Het is een beschermende staat waarin ons zenuwstelsel onbewust en automatisch prioriteit geeft aan onze veiligheid boven de authenticiteit van onze uitdrukkingen. Deze term werd voor het eerst gebruikt door Pete Walker, therapeut en auteur en heeft een link met de Polyvagaal Theorie van Stephen Porges.
Fawning is een stressreactie die ons, wanneer we ons onveilig of bedreigd voelen, in staat stelt een “veilige en sociale” ventrale vagale toestand te imiteren. Het gebeurt wanneer het niet mogelijk is te vechten of te vluchten voor de daadwerkelijke of ingebeelde dreiging. Het wordt ook wel “people pleasen” genoemd. Immers wanneer je “vrienden” blijft of wordt ben je redelijk veilig. In deze toestand kunnen we dingen zeggen of doen die niet in overeenstemming zijn met onze ware gevoelens. maar doen we het enkel en alleen om te kunnen overleven. Vaak is dit gedrag al heel jong aangeleerd. We kunnen ons gedragen op een manier die vriendelijk, aangenaam of zelfs grappig is, ook al voelen we ons boos of bang. We zijn bereid onze eigen behoeften, wensen en verlangens op te geven, uit angst dat het uiten ervan ons onveiliger zou maken. Als het niet veilig is om te vechten of te vluchten, dan kan doen alsof je het eens bent met de bron van ‘dreiging’ een manier zijn om veiligheid te bereiken. Hoe minder bedreigend we voor een ander lijken, hoe kleiner de kans dat ze ons aanvallen of zelfs “opeten”.
In termen van het autonome zenuwstelsel wordt aangenomen dat fawning een toestand is die zowel een hoge sympathische activering (stress) als een mate van dorsale vagale (shutdown) betrokkenheid omvat. Dat betekent dat we veel energie (adrenaline) in ons lichaam hebben, waardoor we ons op in basis groter, luider en dreigender zouden willen gedragen, maar waar de dorsale vagale immobilisatie verzwakt, zodat we ons juist kleiner, stiller en minder bedreigend gedragen.
Volgens Dr. Porges is fawning een dissociatief proces. Volgens zijn theorie zou je in levensbedreigende situaties, waar je je niet uit kunt vechten of vluchten, moeten flauw vallen of doodliggen. Hiervoor zou je reflexmatig een shutdown van je systeem moeten genereren maar dit zou ook betekenen dat er niet voldoende zuurstof naar je hersenen kan. Dit is juist voor zoogdieren als de mens gevaarlijk. Fawing is een proces waarbij in gevaar de bloedtoevoer naar je hersenen en spierspanning naar je ledematen gehandhaaft blijft en waarbij je bewustzijn naar de achtergrond verdwijnt. In feite dissocieer je jezelf van de bedreigende omstandigheden. Porges noemt nadrukkelijk dat dit reflexen zijn en het geen bewust please gedrag betreft. Het is overlevingsgedrag waar je net als bij de andere uitingen in overlevingsgedrag weinig tot geen invloed op uit kunt oefenen.
Reacties uitgeschakeld voor Onuitwisbaar, acceptatie van (micro)trauma in ons leven
We zijn heel blij te kunnen aankondigen dat ons boek Onuitwisbaar uit is. We denken dat we met dit boek een belangrijke bijdrage leveren aan de kennis rond trauma.
Onze uitgever schrijft het volgende over ons boek:
Trauma, stress en gedrag zijn nauw met elkaar verbonden. Traumatische gebeurtenissen kunnen langdurige stressreacties veroorzaken die het vermogen van het brein om adequaat te reageren op nieuwe situaties kunnen verstoren. Kennis hiervan is van cruciaal belang voor het begrijpen van de effecten van trauma op mentale en fysieke gezondheid. Met het herkennen en erkennen van (micro)trauma kan veel leed worden voorkomen. Ook biedt het kansen om vanuit traumaperspectief naar diagnostiek te kijken.
Onuitwisbaar biedt nieuwe inzichten (wetenschappelijk onderbouwd), die nog niet allemaal even bekend zijn. Niet onbelangrijk is ook de invloed van trauma bij ouders en ook bij de professionals zelf. We kunnen allemaal belast zijn, schuldgevoel is niet nodig, maar bewustwording wel.
De auteurs gaan uitgebreid in op trauma en zaken als: prikkelgevoeligheid, veiligheid, aandacht, gezichtsuitdrukkingen, lichaamstaal, stemgebruik, psychofysiologie, emoties, gedragspatronen, behoeftes en relaties. Ook leggen ze de link met psychische problematiek als verslaving, zelfbeschadiging, suïcidegedachten. Tot slot worden therapieën om trauma en stressgevoelens te reduceren besproken.
Dit boek is geschreven voor vele hulpverleners als (gz-)psychologen, psychiaters, therapeuten, (ortho)pedagogen, jeugdhulpverleners, artsen, mediators maar ook voor (aanstaande) ouders en natuurlijk voor iedereen die meer wil weten van de impact van trauma.
Marjon Kuipers MSc en Ingrid de Jong MSc zijn gedragsanalisten/profilers, trainers en mediators en zijn beiden gespecialiseerd in trauma, stress en gedragspatronen.
Reacties uitgeschakeld voor Het belang van hartcoherentie bij autisme?
Uit onderzoek blijkt dat personen met autisme een hoge mate van stress ervaren in het dagelijks leven en vaker angststoornissen en slaapproblemen hebben. Chronische stress en de gevolgen daarvan kunnen de participatie mogelijkheden in verschillende omstandigheden (werk, sociale activiteiten) verlagen en verhoogt het risico op somatische klachten en opgebouwde stress gedurende het leven.
Uit verschillende onderzoeken blijkt ook dat er een andere werkingsmechanisme is in het parasympathische en sympathische zenuwstelsel bij mensen met autisme. Het sympathische zenuwstelsel reguleert de directe reactie bij gebeurtenissen, en zet het lichaam in actie stand, terwijl het parasympatische systeem het lichaam meer in een rust en herstel stand zet, zoals ook het herstel van stress.
Het onderzoek van Goodwin ea, laat zien dat een hoge basale hartslag, een aanwijzing voor hoge opwinding, bijdraagt aan een gebrek aan flexibiliteit om te reageren op stressvolle situatie. In deze studie was er sprake van een hogere basale hartslag bij de mensen met autisme in vergelijking met de mensen zonder autisme. Het voorkomen hiervan en het werkingsmechanisme hierachter is nog onduidelijk. Het zenuwstelsel van mensen met autisme lijkt continue in een staat van opwinding zoals bij chronische stress het geval is, en bij acute stress reageert het niet of nauwelijks.”
*Bron: Autisme en Stress; samenvatting literatuuronderzoek 24 maart 2015
Door het inzetten van hartcoherentie kunnen mensen met autisme het zenuwstelsel meer tot rust gaan brengen. Hartcoherentie is een wetenschappelijk onderbouwde methode waarbij je eenvoudige ademtechnieken krijgt aangereikt. Deze ritmische gelijkmatige adem brengt het hart in een coherente staat dat het hart en het brein gunstig gaat beïnvloeden. Zo ervaar je alles meer vanuit een balans dan vanuit een overprikkeld oersysteem. Als je dit regelmatig traint, elke dag een paar minuten blijkt al effectief, bouw je een vaardigheid op in het creëren van balans in je brein en in je autonome zenuwstelsel. En alles is zichtbaar meetbaar via de biofeedback apparatuur.
Dit is een enorme meerwaarde bij autisme. Je kunt overigens gewoon via je scherm aflezen wat de ademtechnieken voor je doen. Bij mensen met autisme kan dit zeer ondersteunend zijn in het omgaan met angst en spanningen en het omgaan met emotie!
Reacties uitgeschakeld voor De AutismeAcademie in Olomuoc Tsjechië
18 en 19 mei waren Leander en ik de hoofdsprekers op de PASt Autisme Conferentie op de universiteit van Olomuoc. We waren uitgenodigd door Tjitske, een Nederlandse die bij de autisme organisatie Za Sklem (achter het glas) werkt en 2 jaar geleden iedere drie weken vanuit Olomuouc naar onze training kwam om nieuwe kennis naar haar tweede moederland te brengen.
Op dag 1 ging onze bijdrage over het verband tussen autisme en stress en de invloed op cognitie en mentaal en fysiek welzijn. De kennis over autisme in Tsjechië ligt op een ander vlak dan bij ons en nagenoeg alles wat wij vertelden was nieuw. Autisme, zo werd ons verteld beperkt zich hoofdzakelijk tot kinderen en met name jongens en wordt gezien als een probleem. Er lijkt ook nog niet zo veel compassie voor ouders te zijn. Professionals hebben de lead en veel professionele bejegening ligt op het vlak van conditionering, beheersing en isolatie.
We zijn ontzettend blij dat wij autisme vanuit een ander perspectief konden laten zien en laten ervaren.
Op dag 2 was onze bijdrage over autisme en zingeving. Doorgaans krijgt zingeving niet de aandacht die het verdient, ook in Nederland doorgaans niet, en dat is jammer omdat het zo enorm van invloed is op het leven. Het heeft invloed op je persoonsvorming, op je drijfveren. Zingeving geeft richting en betekenis. Zolang er bij autisme het leven bijna overgenomen wordt door een ander die vanuit een positieve intentie denkt wat goed voor je is, jouw dag gaat invullen door structuur en planningen is er bijna geen kans om je eigen leven te leven. Het ervaren van autonomie en authenticiteit is een groot goed. Het ontbreken daarvan staat garant voor een grote dosis aan stress. En die stress zorgt er weer voor dat je uitval ervaart op allerlei vlakken waardoor je nog meer aangewezen bent op externe hulp.
Belangrijk in ons verhaal was ook het vormen van de “ik” referentie. Er wordt vaak geopperd dat mensen met autisme geen “ik” referentie zouden hebben. Maar het is ook bijna onmogelijk om het te ontwikkelen als je bijna alleen maar “gevoed” wordt door externe referenties. Hoe ga je dan ooit ervaren wie jij echt bent en wat jouw wensen en verlangens zijn. Misschien loop je een ander pad met een neurodivers brein, maar het is wel jouw pad.
Wat voor onze toehoorders, tijdens onze presentaties en later tijdens de workshops nieuw was, is dat je ook gewoon kunt vragen wat iemand wil in plaats van het ongevraagd aanbieden van hulp. Soms uiteraard binnen de kaders van wat er mogelijk is en ook al zijn die beperkt, een keuze is altijd wel te bieden. Een keuze is ook om gewoon “nee” te mogen zeggen.
We waren denk ik soms best wel confronterend voor ons publiek maar voor ons is verbinding vanuit individuele nabijheid belangrijk. Leander en ik zijn altijd vanuit gelijkwaardigheid sprekers/trainers en ook dat was voor deze professionals nieuw. We hebben laten zien dat dit voor ons ook echt heel gewoon is. Overigens werd Leander als een soort superstar ontvangen. En eerlijk Leander is ook echt zo’n goede spreker, zijn verhaal zou eigenlijk iedereen moeten horen.
En verder was het natuurlijk een heerlijke reis met een dag Praag en 2 avonden in het historische Olomouc. Een prachtige stad in het hart van Tsjechië. En helemaal leuk dat we nu alweer op het programma voor de volgende conferentie staan.
Trauma verandert de manier waarop onze hersenen werken. Het gaat niet alleen om verdrietig, bang of boos zijn van iets naars. Het is een manier waarop ons brein zich aanpast aan een gevoel van machteloosheid in een (subjectieve) levensbedreigende situatie. Het gevoel blijft hangen in ons geheugen en zenuwstelsel, met als doel het (onbewust) koste wat het kost vermijden van dergelijke situaties in de toekomst.
Het herstellen van een trauma is doorgaans moeilijk en ingewikkeld omdat ons brein in zo’n situatie probeert te overleven. Het vermijden van gevaar, opletten voor gevaar, herbelevingen en allerlei gedragsuitingen zijn reacties van ons lichaam en onze hersenen om ons, koste wat het kost, veilig te houden. Het herstellen lukt zeker niet door beheersing van het gedrag, door straffen en sancties. Er is veel geduld, liefdevolle uitreiking en lichaamsgerichte interventie nodig om weer een gevoel van veiligheid te kunnen ervaren.
In ons boek Onuitwisbaar* hebben Ingrid en ik ons best gedaan zo duidelijk mogelijk uit te leggen wat (micro)trauma’s zijn en hoeveel impact ze hebben op ons leven en onze samenleving. We begrijpen dat sommige lezers hier misschien nog verbaasd over zullen zijn en het nog moeilijk zullen vinden om te begrijpen en te voelen wat dit betekent.
Vroeger namen mijnwerkers een kanarie mee naar beneden. Als er gevaarlijke stoffen vrij kwamen dan viel de kanarie van zijn stokje en hadden de mijnwerkers nog tijd om de mijn te verlaten. De kanarie fungeerde als alarmsignaal voor een levensbedreigende situatie. Afbeelding: Bing Image Creator
Het is belangrijk om te beseffen dat kinderen signalen afgeven wanneer ze zich onveilig voelen. Kinderen zijn als “kanaries in de mijn” en laten we beter naar ze luisteren. Gedrag is immers taal. Laten we ouders meer kennis bieden en ondersteunen in plaats van het kind primair verantwoordelijk te houden voor zijn of haar gedrag. Het is niet de bedoeling om ouders de schuld te geven, maar we moeten ons wel bewust zijn van ons aandeel in de ontwikkeling van onze kinderen en de invloed die wij als volwassenen hebben op de dynamiek, ook in een professionele setting. Laten we als maatschappij meer inzetten op preventie van trauma’s door ouders te ondersteunen. Laten we met ons allen verantwoordelijkheid nemen en ons bewust zijn van de impact van trauma’s, zodat we een betere toekomst kunnen creëren voor onszelf en onze kinderen.
*Onuitwisbaar, acceptatie van (micro)trauma in ons leven, verschijnt in juli 2023.
Reacties uitgeschakeld voor Gedachtenkracht | Wat je gelooft is waar – Wammes Waggel
Hoogleraar: Placebo-effect speelt rol bij alle behandelingen en medicijnen
Het placebo-effect is de positieve verwachting die een patiënt van een behandeling of medicijn heeft. Bewijzen dat zo’n placebo-effect behandelingen daadwerkelijk beïnvloedt en negatieve verwachtingen het tegenovergestelde doen, stapelen zich de laatste jaren op. Elf vragen aan hoogleraar gezondheidspsychologie Andrea Evers.
Gedachten zijn krachtig. Gedachtenkracht. Wat je gelooft is waar. De bekende uitspraak van de wijze gans Wammes Waggel. Mooi dat hier steeds meer onderzoek naar gedaan wordt en dit nu ook van uit de wetenschap bevestigd wordt. Want dat we blijkbaar op zaken, die in de praktijk goed werken, een soort goedkeuring van de wetenschap nodig hebben om het te kunnen geloven is ook een gedachte die kracht heeft.
Onze trainers van de Autismeacademie|Plan B Academie weten al lang dat suggestie werkt en het herkaderen van gedachten is een vast onderdeel in onze opleidingen.
Hypnose laat je brein geloven dat iets waar is. Dat je sigaretten vies vindt. Of dat een tandartsbehandeling aangenaam is.
Wat denk je van de boodschap van een arts die zegt dat het heel zwaar of moeilijk zal worden om te genezen. De leerkracht die zegt dat de leerling toch het niveau niet haalt. Dat je kind nooit goed zal functioneren omdat het autisme heeft. Je zult het allemaal maar geloven.
In de marketing draait om het geloven dat het waar is waardoor we beslist dat product moeten hebben om ons beter te voelen, gelukkiger te worden of om er zelfs bij te horen. Daar stinken we toch regelmatig met z’n allen in. En dat weten we best.
Maar je weet ook nog wel hoe snel je zere knie overging als je er een kusje op kreeg? En hoeveel kusjes heb je aan jouw kinderen uitgedeeld? Een stoere pleister, kusje erop en klaar.
Mijn dochter was een aantal zomers zeilinstructeur en “Heimwee Moeder”. Jonge cursistjes met heimwee kregen van haar zeer effectieve pilletjes uit een bruin potje van de apotheek, met het opschrift “Heimwee Pillen”. Natuurlijk zaten er gewoon kleine pepermuntjes in.
Allemaal gedachtenkracht. Het werkt twee kanten op. Negatief of positief. Voodoo of een amulet.
Hoe zou het zijn om je gedachten aan te wenden voor je gezondheid, het bereiken van je doelen, of zelfs het trainen van je buikspieren. En dan niet omdat een ander je “manipuleert’ maar gewoon vanuit jezelf.
Van nature zijn wij gericht op “gevaar”. Ongeveer 60-70% van de mensen heeft een negatieve denkrichting. Dat is heel logisch want als er echt gevaar is dan kun je beter niet te positief zijn maar het zekere voor het onzeker nemen en er op anticiperen. Dat gebeurt onbewust. Als je onbewust zo getraind bent in het signaleren wat niet goed is zul je ook geneigd zijn om bij tegenslag hierin mee te gaan. Bij herhaling van gedrag leg je in je hersenen stevige verbindingen aan die zorgen dat je steeds weer hetzelfde reageert. Bij het reageren vanuit negativiteit, angst dus, maakt je lichaam altijd stresshormonen aan. Een flinke shot, zelfs al bij de kleinste opwinding. Iedere seconde stress is een aanval op je immuunsysteem. Niet goed voor je gezondheid om stress te hebben van zaken die niet levensbedreigend zijn of zaken waar je zelf helemaal geen invloed op hebt. Door je denkrichting te herkaderen naar een positieve richting zorg je dat je levenshormonen aanmaakt. Dat is enorm goed voor je gezondheid.
Veranderen van denkrichting kun je bewust trainen zodat je nieuwe verbindingen aanmaakt in je hersenen. Je kunt dit doen door dagelijks bij zaken die je negatief ervaart bewust te ervaren wat de goede kant er van is. Begin maar eens met kleine alledaagse dingen om je brein er aan te laten wennen.
In plaats van “bah, wat een rotweer” hard op zeggen dat regen goed is voor je tuin. “good veur’t grös” zoals we in Twente zeggen. Gezien de weersverwachting kun je dit gelijk komende week al gaan oefenen. Komt goed uit dus al die regen. Als een afspraak waar je je erg op verheugd hebt niet doorgaat bewust tegen jezelf zeggen dat je dan lekker kunt Netflixen. Flinke wind tegen op de fiets: Goed voor de bilspieren.
Ik zeg daar niet mee dat je als een “blij ei” door het leven moet gaan. Er zijn genoeg zaken waarbij het legitiem is om er een vette baal van te hebben. Ga jij ook de uitdaging aan bij kleine zaken toch een andere denkkeuze te maken? Dat gaat je namelijk helpen om er vertrouwd mee te raken. Om nieuwe paden in je brein aan te maken zo dat je repertoire bij de hand hebt als het echt veel beter voor je is om er met positieve gedachten en een positief gevoel in te gaan.
Inspirerende boeken hierover zijn bijvoorbeeld:
De zin van het bestaan | Victor Frankl
Jij bent de Placebo | dr Joe Dispenza
De biologie van de overtuiging | dr Bruce Lipton
En nog een leuk filmpje over een hele stevige verbinding in je brein. The Backwards Brain Bicycle.
Reacties uitgeschakeld voor De impact van vroegkinderlijk trauma op het handelen van de mediator.
Voor het super interessante thema nummer over #trauma van het Tijdschrift Conflicthantering schreven Ingrid de Jong en ik een artikel over “De impact van vroegkinderlijk trauma op het handelen van de mediator”. Overigens, wat voor de mediator geldt, geldt evengoed voor alle andere professies waar je met mensen werkt.
Reacties uitgeschakeld voor Microtrauma : De stapeling
Microtrauma’s zijn kleine gebeurtenissen die op het eerste gezicht niet zo ingrijpend lijken, maar door de herhaling en stapeling een langdurig effect kunnen hebben. In tegenstelling tot het traditionele begrip van trauma als een enkelvoudige, ingrijpende gebeurtenis, worden microtrauma’s vaak over het hoofd gezien omdat het subtiele en alledaagse ervaringen zijn die zich geleidelijk ontwikkelen en daardoor niet als traumatisch worden erkend. Dit kan leiden tot chronische stress en een verhoogd risico op fysieke en mentale gezondheidsproblemen. Dr. Margaret Crastnopol noemt deze stapeling “kleine moorden”. Hieronder vallen vileine opmerkingen, kleine pesterijen, beledigingen, negatief taalgebruik, persoonlijke stress van opvoeders, afkeurende en minachtende blikken en de ‘stilte behandeling’. Dit stapelen van microtrauma’s kan leiden tot een vermindering van de veerkracht van een kind of volwassene, waardoor het steeds moeilijker wordt om met toekomstige stressvolle gebeurtenissen om te gaan. Vaak ontstaan microtrauma’s in de vroegkinderlijke periode toen er nog onvoldoende bewustzijn was en de taalontwikkeling nog aan het begin stond.
Het gebrek aan emotionele bedding bij de ouders kan evengoed leiden tot het ontstaan van (micro) trauma. Het ontbreken van de vervulling van de drie basisbehoeften van kinderen, veiligheid, verbinding en authenticiteit, kan leiden tot de ontwikkeling van sterke overlevingsstrategieën die zich meestal uiten in gedrag. Het is daarom van belang om niet alleen te kijken naar nare dingen die iemand in zijn leven heeft meegemaakt, maar ook naar de afwezigheid van goede dingen die niet zijn gebeurd of die het kind niet heeft gekregen, maar wat wel had gemoeten, zoals veiligheid, gezien worden, erkenning en steun.
Wanneer een kind zich steeds weer gedraagt op een manier die niet passend is in de context wordt vaak het gedrag geduid maar niet de oorzaak van het gedrag. Gedrag = taal en er moet wat ons betreft altijd gekeken worden waar het gedrag een antwoord op is of op kan zijn. Vaak wordt er door de omgeving op het “ongewenst” gedrag gereageerd op een manier die weer niet passend is bij wat het kind nodig heeft. Hierdoor ontstaat al snel een niet helpend patroon in de interactie. Het kind wordt niet begrepen in zijn of haar behoefte en daardoor ontstaat er steeds een groter gevoel van onveiligheid met de bijpassende reactie op reactie.
Door de stapeling is vervolgens niet meer te herleiden wat de aanleiding tot bijvoorbeeld een escalatie is. Alles wat daarop wordt ingezet wat met dwang en beheersing te maken heeft, maakt het nog weer onveiliger en de hele dynamiek rond het kind zit in een zeer stressvolle vicieuze cirkel. Het is niet aan het kind om dit te doorbreken. Dit is aan de volwassenen om te doorbreken. En dat blijkt in de praktijk nog erg ingewikkeld te zijn.
Het boek “Onuitwisbaar”, acceptatie van (micro) trauma in ons leven door Ingrid de Jong en mij is inmiddels in productie gegaan bij de uitgever.
Reacties uitgeschakeld voor Loekemeijermethode Handboek Autisme en Gehechtheid
De Loekemeijermethode is ontwikkeld door Yvonne Loekemeijer. De Loekemeijermethode biedt een andere kijk op autisme, waarbij er wordt uitgegaan van ontwikkelingsfasen van de emotionele en sociale gehechtheid en niet van diagnoses. Nog steeds wordt autisme gezien als een stoornis en er wordt nog steeds weinig aandacht besteed aan de ontwikkeling die altijd mogelijk is. Door uit te gaan van verbinding, sensitiviteit, liefde en nabijheid kan een kind, jongere en volwassene met autisme zich alsnog veilig hechten en zich verder ontwikkelen.
Yvonne Loekemeijer is ervan overtuigd dat de Loekemeijermethode een belangrijke bijdrage kan leveren aan het verbeteren van het leven van mensen met autisme. Haar methode biedt een betere zekerheid op ontwikkeling in plaats van de cognitieve behandelmethodes.
Het belangrijkste doel van de Loekemeijermethode is om ouders en hulpverleners de kennis en vaardigheden te geven die ze nodig hebben om de gehechtheidsontwikkeling bij kinderen, jongeren en volwassenen met autisme te stimuleren. Het Loekemeijermethode Handboek Autisme en Gehechtheid geeft alle benodigde kennis en vaardigheden om een achterstand en stilstand in de emotionele en sociale gehechtheid bij autisme te herkennen, hierbij aan te sluiten en zelf ontwikkeling mogelijk te maken.
Ouders spelen hierbij een belangrijke rol, omdat zij vaak het beste weten hoe ze kunnen aansluiten bij hun kinderen. De Loekemeijermethode kan al meteen na de geboorte worden toegepast, waardoor de gehechtheidsontwikkeling al op zeer jonge leeftijd voortgang kan vinden. Zo wordt er enorm veel leed bespaard. En lukt het ouders nog niet helemaal zelf? Dan is de rol van de hulpverlener om naast ouders te gaan staan, ondersteunend te zijn, ouders vertrouwen te geven en op de achtergrond in de thuissituatie het gehechtheidsproces tussen ouder en kind te stimuleren en in goede banen te leiden.
De Loekemeijermethode verandert de kijk op autisme en kan bijdragen aan een betere levenskwaliteit en welzijn bij autisme.
Reacties uitgeschakeld voor “Onuitwisbaar” de effecten van (micro)trauma op ons leven
Ingrid de Jong en ik hebben de laatste weken hard gewerkt om ons boek “Onuitwisbaar” te schrijven. Het ligt inmiddels bij onze uitgever SWP en hopelijk ligt ons boek voor de zomervakantie klaar voor verkoop. https://www.swpbook.com/boeken/9/psychologie/2573/onuitwisbaar
Trauma, stress en gedrag zijn nauw met elkaar verbonden. Traumatische gebeurtenissen kunnen langdurige stressreacties veroorzaken, die het vermogen van het brein om adequaat te reageren op nieuwe situaties kunnen verstoren. Kennis hiervan is van cruciaal belang voor het begrijpen van de effecten van trauma op mentale en fysieke gezondheid. Met het herkennen en erkennen van (micro)trauma, kan veel leed worden voorkomen. Ook biedt het kansen om vanuit trauma perspectief naar diagnostiek te kijken.
Onuitwisbaar biedt nieuwe inzichten (wetenschappelijk onderbouwd), die nog niet allemaal even bekend zijn. Niet onbelangrijk is ook de invloed van trauma bij ouders, maar ook bij de behandelaars zelf. We kunnen allemaal belast zijn, schuldgevoel is niet nodig, maar bewustwording wel.
In dit boek wordt uitgebreid ingegaan op trauma en zaken als: prikkelgevoeligheid, veiligheid, aandacht, gezichtsuitdrukkingen, lichaamstaal, stemgebruik, psychofysiologie, emoties, gedragspatronen, behoeftes en relaties. Ook wordt de link met psychische problematiek gelegd als verslaving, zelfbeschadiging, suïcidegedachten. Tot slot de therapie om trauma en stressgevoelens te reduceren.
Dit boek is geschreven voor vele hulpverleners als (gz)psychologen, psychiaters, therapeuten, (ortho)pedagogen, jeugdhulpverleners, artsen, mediators maar ook voor (aanstaande) ouders.
Marjon Kuipers MSc en Ingrid de Jong MSc zijn is gedragsanalisten/profiler, trainers en mediators en zijn beiden gespecialiseerd in trauma, stress en gedragspatronen.
Het hebben van gedachten of suïcidaal gedrag heeft een enorme impact op degene die het betreft en zijn of haar omgeving. De kern van het voorkomen van suïcide is echte verbinding. En dat is vaak moeilijk. Moeilijk voor de professional maar vooral heel erg ingewikkeld voor ouders. Het is enorm pijnlijk en verdrietig als je je kind ziet lijden. Als ouder ervaar je wanhoop en vaak lukt het niet eens om in verbinding met jezelf te blijven. In deze cursus van vier dagdelen krijgen professionals en ouders inzicht in de mogelijkheden om in verbinding te blijven.
We spreken over suïcidaal gedrag als er gedachten zijn aan zelfdoding en er voorbereidingen en/of pogingen worden gedaan die tot zelfdoding kunnen leiden. Het zijn dus niet alleen de handelingen maar ook de gedachten en gevoelens die onder suïcidaal gedrag vallen.
Kennis geeft inzicht om te verbinden
De cijfers van jongeren met suïcidale gedachten stijgen en de druk op de zorg neemt toe. Wachttijden moeten worden overbrugt en regelmatig ontmoeten we ook jongeren die juist suïcidaal worden in een zorginstelling. Wanneer het zicht op toekomstperspectief afneemt zijn juist de mensen die echt in verbinding blijven zo belangrijk voor deze jonge mensen waarbij het perspectief om te leven is afgenomen. Maar hoe doe je dat met de hoge werkdruk en weinig tijd om echt even aandacht te hebben? Wat kun je als ouder doen en wat moet je bijvoorbeeld vooral niet doen? Hierdoor krijg je antwoorden hoe je in verbinding kunt blijven met de jeugdige.
Leerdoelen en opbrengsten
Wat de invloed van stress en overprikkeling is met gevolgen voor je mentale en fysieke welzijn en functioneren.
De invloed van trauma op de mentale gezondheid.
Verbindende communicatie en wat kun je als omgeving doen.
Je leert van ervaringen van een ouder die haar zoon heeft verloren.
Door het gesprek met elkaar leer je dit thema bespreekbaar te maken.
Ervaringsdeskundige trainers
Tijdens deze cursus van vier ochtenden delen Marjon Kuipers en Saskia Schipper hun kennis en ervaringen. Marjon is gedragsanalist, trainer, eigenaar van de Plan B academie en heeft een veelgelezen blog geschreven: Suïcidepreventie, flikker op met je lijstjes... Saskia is POHggz en werkt in de verslavingszorg. In de zomer van 2022 heeft Saskia haar zoon verloren en bestaat de verbinding uit de levensherinneringen. Het ontbreken van de echte verbinding in onderwijs en zorg maakt soms meer kapot dan je lief is. Om die reden hebben beide trainers een passie om hun negatieve ervaringen om te zetten naar een positieve les voor andere professionals en ouders.
Programma
Het programma voor de vier dagdelen van deze cursus is afwisselend met allereerst ruimte voor een veilige kennismaking, het delen van kennis, ervaringsverhalen en interactieve programma onderdelen. Hierdoor krijgen deelnemers inzicht in wat er nodig is, kennis over stress en het prikkelprofiel. Verder gaat het ook over de link tussen trauma en suïcidaal gedrag. Tot slot kan in verbinding zijn natuurlijk niet zonder het thema verbindende communicatie en hoe kan de omgeving omgaan met de situatie.
Vervolgens is er ruimte voor interactie in groepjes en verder in elke les ruimte voor een kleine creatieve symbolische oefening. Deze cursus wordt voor de eerste keer gegeven en dus ook ruimte voor thema’s van de deelnemers en kleuren we het op maat in.
‘Als we echt iets willen doen aan de steeds maar stijgende suïcide cijfers onder jongeren dan moeten we naar preventie. We moeten gaan begrijpen dat het leven niet maakbaar is en dat er ontzettend veel liefdevolle uitreiking moet zijn naar ouders en hun kinderen. De kern van het voorkomen van suïcide is echte verbinding. ’ Marjon Kuipers, trainer en gedragsanalist
