De AutismeAcademie in Olomuoc Tsjechië

18 en 19 mei waren Leander en ik de hoofdsprekers op de PASt Autisme Conferentie op de universiteit van Olomuoc. We waren uitgenodigd door Tjitske, een Nederlandse die bij de autisme organisatie Za Sklem (achter het glas) werkt en 2 jaar geleden iedere drie weken vanuit Olomuouc naar onze training kwam om nieuwe kennis naar haar tweede moederland te brengen.

Op dag 1 ging onze bijdrage over het verband tussen autisme en stress en de invloed op cognitie en mentaal en fysiek welzijn. De kennis over autisme in Tsjechië ligt op een ander vlak dan bij ons en nagenoeg alles wat wij vertelden was nieuw. Autisme, zo werd ons verteld beperkt zich hoofdzakelijk tot kinderen en met name jongens en wordt gezien als een probleem. Er lijkt ook nog niet zo veel compassie voor ouders te zijn. Professionals hebben de lead en veel professionele bejegening ligt op het vlak van conditionering, beheersing en isolatie.

We zijn ontzettend blij dat wij autisme vanuit een ander perspectief konden laten zien en laten ervaren.

Op dag 2 was onze bijdrage over autisme en zingeving. Doorgaans krijgt zingeving niet de aandacht die het verdient, ook in Nederland doorgaans niet, en dat is jammer omdat het zo enorm van invloed is op het leven. Het heeft invloed op je persoonsvorming, op je drijfveren. Zingeving geeft richting en betekenis. Zolang er bij autisme het leven bijna overgenomen wordt door een ander die vanuit een positieve intentie denkt wat goed voor je is, jouw dag gaat invullen door structuur en planningen is er bijna geen kans om je eigen leven te leven. Het ervaren van autonomie en authenticiteit is een groot goed. Het ontbreken daarvan staat garant voor een grote dosis aan stress. En die stress zorgt er weer voor dat je uitval ervaart op allerlei vlakken waardoor je nog meer aangewezen bent op externe hulp.

Belangrijk in ons verhaal was ook het vormen van de “ik” referentie. Er wordt vaak geopperd dat mensen met autisme geen “ik” referentie zouden hebben. Maar het is ook bijna onmogelijk om het te ontwikkelen als je bijna alleen maar “gevoed” wordt door externe referenties. Hoe ga je dan ooit ervaren wie jij echt bent en wat jouw wensen en verlangens zijn. Misschien loop je een ander pad met een neurodivers brein, maar het is wel jouw pad.

Wat voor onze toehoorders, tijdens onze presentaties en later tijdens de workshops nieuw was, is dat je ook gewoon kunt vragen wat iemand wil in plaats van het ongevraagd aanbieden van hulp. Soms uiteraard binnen de kaders van wat er mogelijk is en ook al zijn die beperkt, een keuze is altijd wel te bieden. Een keuze is ook om gewoon “nee” te mogen zeggen.

We waren denk ik soms best wel confronterend voor ons publiek maar voor ons is verbinding vanuit individuele nabijheid belangrijk. Leander en ik zijn altijd vanuit gelijkwaardigheid sprekers/trainers en ook dat was voor deze professionals nieuw. We hebben laten zien dat dit voor ons ook echt heel gewoon is. Overigens werd Leander als een soort superstar ontvangen. En eerlijk Leander is ook echt zo’n goede spreker, zijn verhaal zou eigenlijk iedereen moeten horen.

En verder was het natuurlijk een heerlijke reis met een dag Praag en 2 avonden in het historische Olomouc. Een prachtige stad in het hart van Tsjechië. En helemaal leuk dat we nu alweer op het programma voor de volgende conferentie staan.